Det viktige i livet

Eg har vore primærlege i ei rekkje år i ulike ordningar. Me kjem i nære relasjonar og må prøva å vera objektive i tilnærming og utføring av legekunsten. Ein leveregel har vore å ikkje vera lege for dei næraste, det er lett å bli for subjektiv. Det er nok ein god regel, men god kjennskap gjer det lettare å syta for at det som er viktig for personen vert sikra. Denne gongen braut eg regelen (på nytt):